Ανατροπή στη θεωρία εξαφάνισης των δεινοσαύρων: Πώς ένας αστεροειδής οδήγησε στον αφανισμό τους
Μια νέα μελέτη στο Νέο Μεξικό αλλάζει όσα ξέραμε για το τέλος των δεινοσαύρων: φαίνεται πως δεν βρίσκονταν σε παρακμή, αλλά κυριαρχούσαν στον πλανήτη, μέχρι που η πτώση ενός αστεροειδούς ανέτρεψε τα πάντα.
Περίπου 66 εκατομμύρια χρόνια πριν, ένας γιγαντιαίος διαστημικός αστεροειδής χτύπησε τη Γη με δύναμη δισεκατομμυρίων πυρηνικών βομβών. Μέσα σε λίγες μέρες, ο πλανήτης σκοτείνιασε, τα οικοσυστήματα κατέρρευσαν και πάνω από το 70% των ειδών εξαφανίστηκαν. Ήταν το τέλος των δεινοσαύρων — ή τουλάχιστον έτσι πιστεύαμε.
Για δεκαετίες, η πιο διαδεδομένη θεωρία υποστήριζε πως οι δεινόσαυροι είχαν ήδη αρχίσει να «σβήνουν». Ότι οι πληθυσμοί τους μειώνονταν, το περιβάλλον άλλαζε, και ο αστεροειδής απλώς ήταν η «χαριστική βολή». Όμως… μια νέα επιστημονική μελέτη έρχεται να ανατρέψει τα πάντα.
Συγκεκριμένα σύμφωνα με δημοσίευμα του Guardian, νέα ευρήματα από το Κρατικό Πανεπιστήμιο του Νέου Μεξικού δείχνουν ότι οι δεινόσαυροι δεν έφθιναν, αλλά ευημερούσαν μέχρι και λίγο πριν το χτύπημα του αστεροειδούς. Ο Δρ. Άντριου Φλιν, επικεφαλής της μελέτης, δήλωσε: «Η έρευνά μας δείχνει ότι, τουλάχιστον στη Βόρεια Αμερική, οι δεινόσαυροι δεν βρίσκονταν σε πορεία προς εξαφάνιση».
Τι έδειξε η νέα μελέτη
Η μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Science, βασίστηκε στη χρονολόγηση του πετρώματος Naashoibito στη λεκάνη Σαν Χουάν. Οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν δύο μεθόδους:
- Ανάλυση ισοτόπων αργού μέσα σε ορυκτά για τον προσδιορισμό της ηλικίας,
- Ανάλυση της μαγνητικής πόλωσης του πετρώματος, που αντικατοπτρίζει την κατεύθυνση του γήινου μαγνητικού πεδίου όταν σχηματίστηκε.
Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι το στρώμα στο οποίο βρέθηκαν τα νεότερα απολιθώματα δεινοσαύρων σχηματίστηκε το πολύ 350.000 χρόνια πριν από τον μαζικό αφανισμό - ελάχιστο χρονικό διάστημα σε γεωλογική κλίμακα.
«Αυτοί είναι οι τελευταίοι δεινόσαυροι της νότιας Βόρειας Αμερικής», τόνισε ο Φλιν, προσθέτοντας πως η ποικιλία των ειδών της εποχής ήταν μεγαλύτερη από ό,τι πίστευαν οι επιστήμονες.
Ο καθηγητής Στιβ Μπρουζάτ, συν-συγγραφέας της μελέτης στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, δήλωσε: «Στον βορρά υπήρχαν πολλοί κερασφόροι Τρικεράτοπες και συνηθισμένοι δεινόσαυροι με ράμφος πάπιας όπως ο Εντμοντόσαυρος (Edmontosaurus). Αλλά στον νότο υπήρχαν δεινόσαυροι με ράμφος πάπιας με περίτεχνα λοφία και, το πιο εντυπωσιακό από όλα, υπήρχαν τεράστιοι Σαυρόποδες με μακρύ λαιμό».
